Een nieuwe trainster.

Nieuwe trainster, nieuwe aanpak, dus ook veel nieuwe aandachtspunten. Natuurlijk elkaar leren kennen en kijken wat ik kan en wat op een andere manier moet. Vandaag heel erg geprobeerd om van uit ontspanning te rijden. Veel geleerd over “de taal van de OORTJES”. Een hele andere manier van kijken naar je paard en eerst vertrouwen opbouwen van beide kanten. Geen spectaculaire acties vandaag, maar toch waren paard en ik allebei zeiknat van de inspanning. Was op zich wel lekker, dat ik ontspannen moest rijden, omdat ik niet helemaal fit ben en snipverkouden. Toch gaan trainen, want mocht ik naar Rio mogen, kan ik ook niet zeggen : “Ik ben niet helemaal lekker dus ik rijd vandaag de wedstrijd maar even niet” Dus hup met de geit. En nu vier weken niet rijden. Natuurlijk ga ik veel clinics op youtube bekijken en info zoeken over “de taal der oortjes”. Dus helemaal stilzitten zal ik niet doen. Zou trouwens knap zijn voor een spast als ik…!

Verwennerij

Ondanks het wegvallen van mijn voormalige trainster, kan ik morgen gelukkig gewoon trainen bij manege HCK met Sietske die haar wil vervangen,daar ben ik heel blij mee. Na morgen is het even vakantie, daar ben ik ook wel even aan toe. 4 weken goed uitrusten en dan er weer fris tegen aan. Ik kan lekker uit dak gaan qua eten, want ik ben inmiddels ruim 2 of bijna 3 maten afgevallen. Mijn taille is weer terug! Buik is echt nog maar een heeeeel klein buikje en mijn arme worden gespierd net als mijn benen.

Soms moet je jezelf even te buiten gaan! Dat heb ik vandaag gedaan, een mooie tas met poets spulletjes gekocht. Ik had allemaal gekregen tweedehands dingetjes, waar ik blij mee was hoor, maar alles mooi en nieuw staat wel zo professioneel. Dus morgen gaat Olava er nog mooier uitzien. Ook meteen witte handschoenen gekocht voor eventuele wedstrijden in de toekomst. Nu ik mijn eigen poets spullen heb, zou dan een eigen paard (Tinker) vanzelf komen??? 

Rare maar toch uiteindelijk mooie dag.

De training van gisteren verliep nogal vreemd. Mijn trainster liep zomaar ineens weg. Gelukkig was iemand anders van de manege HCK bereid het over te nemen. Later bleek dat de voormalig trainster vond dat ik soms te veel mijn eigen ding deed en eigenwijs was. Klopt helemaal! Ik ben soms eigenwijs en doe dingen soms net even anders. 
Waarschijnlijk had ik zonder die eigenwijsheid überhaupt nooit paard gereden. Het is jammer dat het zo gelopen is, want ze is een goede meid met een goed hart. In mijn beleving heb ik altijd mijn best gedaan om samen een team te vormen en zo veel mogelijk de aanwijzingen op te volgen. Ik rijd nou eenmaal erg vanuit mijn gevoel en doe dan tussendoor wel eens een oefening waarvan ik voel dat mijn paard dat nodig heeft, zeker met inrijden.
Helaas heb ik dat blijkbaar niet goed besproken. Een goede leer voor mij, dat ik de volgende keer nog meer moet bespreken hoe ik ben, wat ik verwacht en dat ik ruimte moet hebben om soms zelf dingen uit te vogelen als ik iets niet op de “normale” manier kan.
Verder ging de training best goed. Veel tempowisselingen gereden, stap, draf, halt-houden en dan in drie passen weer in draf zitten. Ging op het eind heel goed. Het paard werd lekker actief en alert en ging prachtig nageven. Zeker toen mijn teugels iets langer waren gemaakt ging ze zelf aanleuning zoeken.

Later op de avond werd mijn dag helemaal goed gemaakt. Ik had vorige week een clinic zitten bestuderen op youtube van een meervoudig olympisch kampioene. Heel brutaal had ik daarover een berichtje aan haar gestuurd met wat linkjes naar filmpjes van mij en haar om eventuele tips gevraagd. En ja hoor ze heeft me geantwoord met een goede tip en zei dat ze bewondering voor mijn rijden had. Dat was toch wel weer een mooie opsteker!

Een bizarre training.

Wat een dag gisteren zeg! ’s Morgens was mijn hulp Monique van haar fiets gevallen en de fotograaf kwam niet opdagen. Het was mooi weer, dus we zouden in de gerenoveerde buiten bak gaan rijden. Dat vind ik al niet, prettig omdat ik vroeger slechte ervaringen had gehad met buiten rijden, maar goed voor de foto blablabla… Wat ik NIET wist, was dat Olava nog niet in de nieuwe buiten bak had gereden. De eerste 2 rondjes liep iemand die haar goed kent mee en hielt, zoals altijd, Monique me vast, zodat ik even kon wennen en “ontspannen”. Na 2 rondjes werd Olava losgelaten en gezegd ”Je gaat een onvergetelijke ervaring hebben, ze vind buten rijden geweldig!” Nou idd was het een onvergetelijke ervaring!
Ik voelde dat Olava gespannen was in de hoek bij de bomen. In het derde rondje maakte ze me toch in die hoek en bok…! (helaas niet op film) Monique kon me niet meer vasthouden zo hoog was de bok. Ze zag een paar hoeven rakelings langs haar hoofd gaan…. Gelukkig was ik eigenwijs geweest en had mijn klittenband riempje aan het zadel en over mijn heupen vast laten maken. Dat is echt mijn redding geweest, anders had ik er geheid af gelegen. Volgens Angelique (mijn trainster) heb ik Olava wel perfect terug gereden en stil gezet. Monique (rijd zelf geen paard) helemaal geschrokken vroeg ”waarom trok je zo hard aan die touwen?” Ik: “Dat is de rem monique.” Zij: "Oooo nou snap ik het…!"Goed, ik trilde als een rietje en dacht : “Als ik nu afstap, ga ik er nooit meer op.” Dus ik heb diep adem gehaald, mezelf een schop onder m’n kont gegeven en ben verder gegaan. (wel in de binnenbak, kinderachtig he) Ik heb daar gedaan wat ik me had voorgenomen, proberen Olava rond te rijden en de achterhand er onder rijden. Ondanks alle stress heb ik dat eigenlijk wel heel aardig voor elkaar gekregen moet ik zeggen.
En die klittenband riem gaat voortaan om. Daar moet ik dan wel opnieuw dispensatie voor aanvragen, maar dat maakt me niet uit! Hij heeft z’n nut dubbel en dwars bewezen.
Nu voel ik spieren waarvan ik het bestaan niet wist. Lijk wel 110 als ik uit mijn stoel moet. Maar ik heb wel weer iets gedaan wat iedereen voor onmogelijk had gehouden RODEO rijden voor spasten! Moet een paralympisch onderdeel worden, dat trekt vast publiek!!!